"Mij staat iets grotesks en barokkigs voor ogen, in aard en taalgebruik: vrolijk en buitenissig, waardoor juist de dramatische gebeurtenissen extra lading kunnen krijgen als nadrukkelijk verstilde momenten -- er moet natuurlijk ook nog iemand dood, al vind ik dat dit al aardig wordt ingelost door de val van Vredenburg zelf. Daarnaast is het de bedoeling dat het een cabareteske opera wordt, een opera met schwung." (Uit de aanvraag voor het libretto, 2018/2019)
Zo’n anderhalve week na de première van Stadsopera Trijn, en de twee voorstellingen de dag erna, klinkt de opera nog na in mijn hoofd, in een voortdurende opeenvolging van sound-memes (of oorwurmen – zoals componisten dan zeggen). Het was één groot feest; de voorstellingen zelf, maar ook de repetities. Vooral toen eerst de solisten erbij kwamen en later ook het Utrechtsch Studenten Concert, en de opera langzaamaan de opera werd zoals deze uiteindelijk zo succesvol is uitgevoerd in de grote zaal van TivoliVredenburg.
Tamar Niamud (als dochter), Karin Strobos (als Trijn) en Aylin Sezer (als hartsvriendin) tijdens hun eerste repetitie, gadegeslagen door Marijn Zwitserlood (als schurk Karel Stekelveer).
Belachelijk grote feministische opera
Dat het een “‘belachelijk grote’ feministische opera’ zou worden, zoals de Volkskrant kopte, wist ik nog niet toen ik eraan begon, al nam ik mij, in hetzelfde schrijven als hierboven, wel voor me wat in de geschiedenis van het feminisme te verdiepen, wat ik op Wikipedia-niveau ook heb gedaan. Maar ‘iets grotesks en barokkigs in aard en taalgebruik’ was van meet af aan de bedoeling, ook het woord ‘cabaretesk’ bezigde ik van tevoren.
En met die nadrukkelijk verstilde momenten rond de dramatische gebeurtenissen is het ook helemaal goedgekomen. Vanaf het moment dat na de pauze de vrouwen van Utrecht: ‘De duizenden, duizenden, duizenden vrouwen‘ zongen, kwamen de emoties vrij, nog versterkt door de aria van Trijns dochter waarin ze vertelde hoe ze was aangerand: ‘Ik was een meisje dat een feestje wilde en niet meer…‘, culminerend in de waanzinnige slot-aria van Trijn: ‘De muren in ons evenzeer, werpen een schaduw op ons neer.‘ Ik hoorde van de dirigent, componist én enkele koorleden, dat ook zij tot tranen toe waren aangedaan door deze aria – net als ik ook ineens toeschouwer geworden, in plaats van een van de makers of uitvoerenden van de opera alleen.
Ruben van Gogh
Nu ook te boeken: Achter Trijn aan – een operateske Pedestrial Poetry Tour in de voetsporen van Trijn van Leemput, met onderweg voordrachten uit mijn libretto van de succesvolle Stadsopera Trijn.
Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.
Expositie: #smartphoneart @deutrechter
In 2023 hangt mijn kunst het hele jaar in Stadsbrasserie de Utrechter, Vredenburg 40, recht tegenover TivoliVredenburg. Lees er hier meer over.
