Poëzie per mail 19 – De laatste sacramenten

DE LAATSTE SACRAMENTEN 

Verdronken in de diepste wateren van ellende
Die op naargeestige wijze
Langs de muren van zijn grijze kamer sijpelen
Wordt een lijkbleke eenzame ongeneeslijke
Stervende
Een wonderlijke en levendige schittering
Gewaar
De gelukzalige vonken van lang geliefde ogen
In de schemer van het avondlicht
Tegen de vochtige muur
Door de wind aangedragen en gewiegd
En hij hoort
Terwijl hij sterft
In de welluidende stilte van de sterfkamer
Één voor één
De zachtste woorden van hervonden liefde
Gesproken door die eens zozeer geliefde vrouw
En voor even licht de kamer op
Zoals geen paleis ooit werd opgelicht
Er is brand
Roepen de buren
Ze snellen toe
En zien niets
Niets anders dan een man alleen
Gelegen in zijn vale beddengoed
Die lachen moet
Ondanks de winterwind
Die de kamer binnenstroomt
Door de gebroken ruiten
Gebroken van ellende
Gebroken mettertijd.

Jacques Prévert  (Uit: We hebben elkaar lief)

Zoiets hoop je dan maar. Als er iemand in eenzaamheid sterft, dat er daarbinnen toch iets of iemand (of iets en iemand ineen) aanwezig is op dat moment. Het is allemaal al erg genoeg. 

De Eenzame Uitvaart Utrecht

Ook in Utrecht kennen we de Eenzame Uitvaart: een dichter draagt een speciaal voor de overledene geschreven gedicht voor bij een begrafenis waar ‘niemand anders en anders niemand’ (een frase van initiatiefnemer Bart FM Droog – ik noemde hem gisteren) aanwezig is. Vorige week was er de uitvaart van een tachtigjarige, kinder- en partnerloze mevrouw zonder familie of vrienden, die in het UMC aan Corona was overleden.

Ze woonde zelfstandig in Gorinchem, en het trof me dat iemand die vanuit zichzelf al jaren in een sociaal isolement zat, dan toch besmet was geraakt met dit virus. In haar laatste momenten moet zij omringd zijn geweest door gemaskerde verzorgers. Hopelijk hebben deze haar, en zij hen, nog recht en echt in de ogen kunnen kijken – een hand op haar voorhoofd.

Ruben van Gogh (gemaild op 28/4/2020)

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.