Poezie per mail 18 – De koning spreekt

DE KONING SPREEKT
– toespraak van 11/9/'97
  tot Bart FM Droog en Rob Scholte

'dat het verbond
met bomaanslagen is verbroken
of begonnen doet er nu niet langer toe,
ik ben de ongekroonde koning,
ik de eigene, ik de enige

ik loop niet langer zelf, ik laat mij op
handen dragen van party naar afterparty,
mijn dagen vul ik op met woorden,
wulpse snollen maak ik fijn van zinnen

mijn geschiedenis verscheep ik naar landen
ver weg van hier, omringd door warme
wentelzeeën, waar het leven met
bloemen wordt omhangen

ik poseer, maar enkel & alleen voor
staatsiefoto's, kijk recht door de lens met
vorsende blik in het oog van het volk,
mijn pistool immer binnen handbereik

het zal mij niet nog een keer gebeuren, ik
ben nu klaar, en wat voor rare dingen ook
de kale mannen mogen denken:
ik ben mijzelf, ik ben Alexander'

Uit: De hemel in, de hemel uit (Prometheus, 1999)

Er is een oude foto van me, van op de kop af 53 jaar geleden, waarop mijn moeder met mij in een kinderwagen buiten loopt. De straat is met vlaggetjes versierd: in Nederland is net een troonopvolger geboren. De koning en ik zijn dus generatiegenoten, al schept dat nou niet direct een band. Ik herkende in mijn lagere schooltijd zijn bloempotkapsel, dat dan weer wel, maar ik had niet de indruk dat zijn moeder zelf zijn haar deed.

Toen ik net begon met het schrijven van gedichten (light-verse) schreef ik een keer over zijn moeder: als koningin de ware / ik wil nooit meer een ander / een zeker niet die rare / Prins Willem Alexander – en ik was altijd een beetje bang dat ik daarvoor in het gevang zou kunnen belanden. Hou deze tekst voor u, bid ik u dan ook, hou deze tekst voor u.

De koning spreekt

In september 1997 was er het eerste, grote televisie-interview met onze huidige koning en zijn vormelijke onhandigheid, die hij nooit helemaal kwijt zou raken. De dag erna stond daar een verslag van in de krant. In diezelfde krant stond een foto van collega dichter Bart FM Droog, waarin hij poseerde met een pistool. En er stond een uitgebreide recensie van Rob Scholte’s net verschenen biografie  – die was samengesteld uit een bizarre mengeling van complottheorieën (over ‘de kale mannen’ die de wereld bestierden), levensfases van anderen en meer bijzonder knip, plak en verzonnen werk (al had de recensent dat toen nog niet door).

Die dag schreef ik bovenstaand gedicht.

Ruben van Gogh (geschreven op 27/4/2020)

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.