Poëzie per mail 14 – Zwanenmeer

ZWANENMEER

Tranen, almaar in tranen – sprakeloos
zit hij achter de toetsen ineengedoken, alleen
die ene taal, aan zijn handen
ontsproten, zingt op geniale wijze
van verdrinken willen in het bonken
van zijn rechter voetpedaal:
– houd het aan – houd die klanken aan – ook jij
kan zo worden, ook jij. Op die lange
wegebbende akkoorden zinkt hij wederom
de diepte in, duizend doden stervend
in een anonieme ziekenzaal.
In de kringen die dan achterblijven
drijven zwanen, uitgesproken wit, doorweekt
van tranen, en zwaar van wat zij zagen
– of waren het toch de artsen, met hun vragen
naar namen. Wie kan de wereld aan, zoals hij
die heeft begrepen voordat hij die vergat.
Er was een meer met duizend dode zwanen,
en één daarvan is opgestaan; verward,
zonder naam nog, tot op het bot toe nat.

Uit: Klein Oera Linda (Contact, 2006)

Weet u het nog, zo’n vijftien jaar geleden? De Pianoman? Het was in mei,  in Engeland was een man aangetroffen aan de kust, doorwerkt, verward en zijn geheugen helemaal kwijt. Opgenomen in een verpleeghuis bleek hij fantastisch piano te kunnen spelen en raakte hij bekend als: De Pianoman. Ik schreef in die tijd af en toe een zogeheten ‘actualiteitsgedicht’ voor de VPRO-radio en wijdde mij aan de Pianoman.

Zwanenmeer

Ik had begrepen dat hij vooral delen uit het Zwanenmeer speelde, dus, als een poëtisch profiler, zocht ik informatie over het verhaal achter het Zwanenmeer om zo deze mysterieuze figuur te kunnen doorgronden – een uiteraard te ontdekken wie hij werkelijk was. Het verhaal gaat over een onmogelijke liefde, uiteraard, tussen een prins en een vrouw die door een betovering een groot deel van de tijd als zwaan moet leven, tussen andere betoverde, betoverende zwaanvrouwen. De liefde wordt uiteindelijk ingewilligd, met de dood door verdrinking tot gevolg.

Wie deze man was heb ik toen niet uit kunnen vinden. Hij leeft in ieder geval voort in dit gedicht. En, zoals met de meeste komkommertijd-nieuws-achtige verhalen, doofde dit nieuws uit tot vergetelheid, verdronk het in de tijd, zou je kunnen zeggen. Maar: er is internet, dus ik ga nu, du moment van schrijven, op hernieuwd onderzoek uit. Resultaat in de volgende alinea.

(enkele minuten later)

Het antwoord gevonden hebbende, besluit ik het mysterie liever intact te laten, omdat dit mysterie zoveel mooier blijkt te zijn dan de platte werkelijkheid die er achter steekt. De Pianoman blijft zo een geniale pianist, de betovering blijft in stand. Ze dansen nog altijd samen.

Ruben van Gogh (gemaild op 23/4/2020)

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.