Janine Jansen

Lieve Janine
Zolang gebleven
Altijd gedreven
Al zo'n dertien jaar de baas met je viool
Zowel als mens als idool
In TivoliVredenburg
Dank je Janine, dank je Janine
Janine, laat van je horen
Streling voor het oog en oor
Blijf ons bekoren
En laat ons niet in stilte
Achter
Samen

TivoliVredenburg, Internationaal Kamermuziek Festival, 2016

Je zou het bijna vergeten, maar er waren vele jaren dat we in groepen bijeenkwamen. Zo ook in 2014, toen, voorafgaand aan de Grand Départ van de Tour de France in Utrecht, in de Domstad De Muur on Tour plaatsvond een bonte literaire wieleravond in TivoliVredenburg.

Een bijna frêle, onopvallende jongedame kwam ons, een gezelschap luidruchtige scribenten en (ex)wielrenners in de artiestenfoyer, voorzichtig vragen of ze er langs mocht. We zaten hinderlijk in de weg voor een deur van een kleedkamer, waaraan, bleek toen ze zich eenmaal moeizaam naar binnen had gewurmd, een bordje hing met: Janine Jansen. Toen wij ons dat realiseerden zette zelfs Peter Winnen de grote ogen op, die hij normaliter met zijn eigen verschijning bij derden teweegbrengt. Ik had haar nog nooit in het echt gezien, maar de warme gloed van haar spel (klonk daar een Stradivarius?) straalde zelfs door de gesloten deur heen, waarachter zij was begonnen met inspelen. We werden er stil van.

Afscheidslied Janine Jansen

In 2016 werd ik gevraagd of ik een liedtekst wilde schrijven voor het afscheid van Janine Jansen als artistiek leider van het Internationaal Kamermuziek Festival. Het was de bedoeling dat deze tekst, op muziek van het wereldberoemde Ave Maria, heimelijk aan het publiek zou worden gegeven, zodat men dan gezamenlijk Janine na haar laatste concert zou toezingen. De muzieknoten bepaalden, beperkten zou ik bijna zeggen, wat er aan Nederlandse bewoording mogelijk was — niet al te veel dus. En ik wilde ook nog eens perse het woord TivoliVredenburg gebruiken, omdat het me aardig leek dat verschrikkelijke marketingtechnische concessie-woord op een verheven wijze gezongen te horen worden. Dit paste lettergreeptechnisch maar op één plek binnen de melodie, ergens halverwege het stuk. Je zou kunnen zeggen dat ik daar begonnen ben met de tekst en vervolgens naar boven en beneden ben gaan schrijven.

Helaas was ik zelf, ondanks het vrijkaartje, verhinderd bij dit concert aanwezig te zijn. De week erna gaf ik workshops poëzie schrijven aan de vooropleiding van het Conservatorium Den Haag. Toen ik bij mijn inleiding vertelde wat mijn werkzaamheden zoal behelsden en deze ‘klus’ daarbij noemde zei er een dertienjarige violiste: “Oh, dat heb ik gezongen dit weekend!” 

Hierboven zie je het gebeuren en Janine ziet er daarbij zo gelukkig en blij uit, dat dit als een warme gloed door het beeldscherm heen straalt. Of zoals er in een reactie gezegd wordt: “She has the most beautiful smile ever.”

Ruben van Gogh

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.