Flessenpost XXVI – Slot

FLESSENPOST 

Er drijft een fles in zee, met wind 
en met getijden mee, langs kusten 
en containerschepen, langs plastic 
zeeën – dat zijn zeeën in de zee – 
 
langs vermoeide, oude koninkrijken, 
langs dwaalgasten die voorbij 
de einder kijken of de ander nog zal 
komen, langs dromende creaturen, 
 
langs processen die nog altijd duren, 
ver van drenkelingen die weigeren 
te verdrinken, enkel in vergetelheid 
verzinken, wachtend op die ene brief 
 
(met letters die verdwijnen voor wie 
zijn licht erop laat schijnen), 
ongetwijfeld van een lief en ooit, 
voor hen bedoeld, in zee gegooid. 

Ongepubliceerd, deze week geschreven

Een gedicht is een vreemd communicerend vat vol tegenstrijdigheden (om maar eens twee verschillende zinnen in een morfende grammatica aaneen te rijgen). Alle flessenpost van de afgelopen weken is een een-op-een-communicatie geweest: u, de lezer, en het gedicht. Alleen was die een-op-een-communicatie steeds in meervoud: iedere keer dat ene gedicht en die 108 ontvangers. En dan heb je ook nog dé lezer en hét gedicht. En daarnaast iedereen die er zijn of haar eigen gedicht van heeft weten te maken. En dan was het ook nog eens een hele serie.

Flessenpost

De mogelijkheden zijn eindeloos. De wereld om u heen is vergeven van de flessenpost. De flessen drijven overal: in uw boekenkast, bibliotheken, boekenwinkels, gewoon op straat en in gedachten. Nu de wereld heel voorzichtig weer een beetje openvouwt komen er weer meer plekken in aanmerking waar flessen kunnen aanspoelen. Hopelijk vindt u ze daar ook.

Ruben van Gogh

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.