Flessenpost XXV – Vallen

VALLEN  

Al wat valt wordt daarin 
tegemoet gekomen, 
 
het eindeloze vallen 
in dromen is niets anders 
 
dan het opgaan in een orde 
voor het wakker worden. 
 
Je stommelt je bed uit: 
een kantelmoment. De dag 
 
begint als een hellend vlak; 
je rolt vanzelf de ochtend in, 
 
het middaguur voorbij en 
almaar verder, almaar door, 
 
totdat de avondschemering 
je weer heeft opgenomen. 

Ongepubliceerd

Zo loopt ook deze Flessenpost-serie bijna ten einde. Morgen nog een nieuw gedicht (ik begin daar zo aan), van het weekend twee foto’s en dan is de voorraad flessen op en kunnen de lege kratten terug naar de winkel. Het ging allemaal bijna als vanzelf: opstaan, ontbijten, flessenpost maken en dan de rest van de dag.

Vallen

Iedere ochtend begon ik blanco, pas bij het uitzoeken van een gedicht (of vrijdags het de laatste hand leggen eraan) wist ik waarover het schrijven van de begeleidende tekst zou gaan. En al schrijvende, in die zin net als bij het werken aan een gedicht (of samenstellen en afwerken van een digitale smartphone-fotocollage), openbaarde zich de richting waarheen het zou gaan. Bijna als vanzelf, net als vallen.

Theoretisch natuurkundige Erik Verlinde, die aan een alternatieve zwaartekrachttheorie werkt (op kwantum-schaal – dus je kijkt er zo overheen) schreef: “Zwaartekracht is de prijs die je betaalt voor het verplaatsen van informatie.” De dingen willen terug, zou je dan kunnen zeggen (waarbij ‘dingen’ misschien eerder als gedachte dingen moeten worden beschouwd, of gewoon als alles). Pas op het moment dat de fles wordt opgeraapt bij het getij, blijkt er een brief in te zitten, dan pas is er ook iemand geweest die die brief heeft geschreven, in een fles gestopt en die fles in zee heeft gegooid – van daaruit is die fles bijna als vanzelf naar de hand van de vinder gedreven, nu bestaan beide. De lezer zorgt voor het gedicht, net als zwaartekracht voor het vallen.

Ruben van Gogh

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.