Flessenpost VIII – Poëzie-suppoost

er staan berichten
opzichtig te verkondigen
wat er mist

in ons leven, hoe we het dienen
te leiden, wat ze bieden

zijn alternatieven, die niemand
wist, maar die door er te staan
tot streven worden

naar een steeds voller
voorgesteld, steeds leger
wordend leven

Uit: NIKOLA – a Techno Opera in 4D Sound (2012)

Een fles met een brief erin dobbert jaren en jaren over de wereldzee, wordt uiteindelijk in een andere wereld, ja, in een ander tijdperk zelfs, gevonden en degene die de fles vindt en de brief leest denkt vol verbazing: “Maar, het lijkt wel of die brief vandaag is geschreven?!”

Poëzie-suppoost

Een tiental jaren geleden had ik een optreden als poëzie-suppoost in het museum van Arnhem. Ik diende de zalen door te wandelen en af en toe een gedicht voor te dragen aan de aanwezige bezoekers. Als ik wat mensen bij een schilderij zag staan, zocht ik een gedicht uit een van mijn bundels dat ik wel bij dat schilderij vond passen en droeg dat voor. Bij een aantal van die gedichten (bij steeds een ander schilderij) werd mij gevraagd of ik dat gedicht speciaal voor bij dat schilderij had geschreven, omdat het er zo mee samenviel.

Een gedicht eigent zich de tegenwoordige tijd van het lezen en luisteren toe, zoals ik bij aanvang van Poëzie per Mail al stelde. Is het een sombere tijd, wordt het een droef gedicht. Is het een blijmoedige tijd, wordt het een vrolijk gedicht. Onze huidige tegenwoordige tijd is zo nadrukkelijk en ongekend, dat dit effect nog sterker wordt. Ik denk bijvoorbeeld aan twee bekende beginregels uit de moderne(re) poëzie: ‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen‘ (Slauerhoff), en: ‘Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken’ (Gerrit Kouwenaar), jaren geleden in een fles gestopt, vandaag in de branding van mijn gedachten aangespoeld. Ook de poëzie kan besmet worden met Covid-19.

Ruben van Gogh

Interesse? Neem vrijblijvend contact met me op.